ZMYSŁ SŁUCHU- GDY ZAWODZI SŁYSZENIE
Zmysł słuchu czyli tzw. słyszenie to najprościej mówiąc umiejętność odbierania dźwięków. Jest ona wrodzona, albo słyszymy, albo nie – nie można się tego nauczyć.
Umiejętność słyszenia nie gwarantuje jednak rozumienia dźwięków. Umiejętność tę nabywamy wraz z przetwarzaniem wrażeń przedsionkowych. Stopniowo, powoli uczymy się określać i nazywać to co słyszymy. Co się dzieje w sytuacji, gdy proces ten jest zaburzony?
Jakie objawy dysfunkcji zmysłu słuchu powinny nas zaniepokoić?
- Dziecko rozgląda się w poszukiwaniu źródła dźwięku, nie wie skąd on dochodzi
- Trudności z rozróżnianiem podobnie brzmiących wyrazów
- Nierozpoznawanie głosów
- Częste rozproszenie uwagi przez inne dźwięki, brak umiejętności skupienia się na jednym dźwięku
- Złe samopoczucie, dyskomfort, strach przy nagłych, głośnych, wysokich odgłosach
- Trudności z zapamiętaniem i rozumieniem usłyszanych bądź przeczytanych treści
- Brak umiejętności uważnego słuchania
- Złe rozumienie poleceń, możliwość wykonania tylko jednego lub dwóch zadań z kilku
- Częste prośby o powtórzenie poleceń
- Trudności z wyrażaniem myśli, wypowiedziami w mowie i piśmie
- Częste mówienie nie na temat
- Wypowiedzi złożone z prostych zdań, wąski zakres słownictwa
- Duże trudności z czytaniem na głos
- Spoglądanie na innych przed udzieleniem wypowiedzi w celu jej znalezienia
- Niewyraźna mowa, zbyt cicha lub zbyt głośna
- Monotonny, jednostajny głos, bez płynności i rytmu
- Trudności w rymowaniu, śpiewaniu do melodii, fałszowanie
- Trudności z mówieniem tuż po intensywnym wysiłku fizycznym
Zaburzenia modulacji sensorycznej również możemy podzielić na trzy umowne typy:
- „UNIKACZ SENSORYCZNY”
Ten typ osobowości bardzo negatywnie reaguje na głośne i niespodziewane hałasy. Jest wyczulony na dużą część dźwięków. Przeszkadzają mu nawet takie, które są zbyt ciche lub zbyt wysokie by usłyszeli je inni. Denerwować i przerażać może zarówno głośny dźwięk karetki pogotowia, jak również niezauważalne dla drugiego człowieka odgłosy przełykania śliny. Doznania są tak silne, iż dziecko z tym zaburzeniem stale martwi się tym, że nagle rozlegnie się jakiś nietolerowany przez niego dźwięk. Ma to olbrzymi wpływ na zachowanie i komfort psychiczny. Często w takiej sytuacji dana osoba zasłania uszy, zakłada wygłuszające słuchawki lub próbuje dany dźwięk przekrzyczeć.
2. „NIEZWAŻACZ SENSORYCZNY”
Ten typ osobowości dla otoczenia wydaje się być nieczuły, wręcz nieświadomy dźwięków płynących z otoczenia, które słyszą wszyscy inni ludzie. W wielu przypadkach nie wiadomo, czy ignorowane odgłosy są faktycznie niesłyszane, czy nie chcą być słyszane. Czasami na normalne głosy, pytania dzieci takie reagują szeptem, bardzo cichym mówieniem.
3. POSZUKIWACZ SENSORYCZNY”
Ten typ osobowości to prawdziwa dusza towarzystwa. Kocha tłumy i głośne, zatłoczone miejsca. Hałas to jego drugie imię, zwykle wszystko chce dawać głośniej. Nierzadko wytwarza swoje własne dźwięki np. klaszcząc, krzycząc lub śpiewając.
Jak można pomóc?
Na problemy z interpretowaniem dźwięków pomóc może: terapia mowy, terapia zajęciowa lub terapia oparta na integracji sensorycznej. Trening słuchu to metoda stymulacji dźwiękowej, która polega m. in. na stosowaniu specjalnych słuchawek przez które dziecko słucha odpowiedniej muzyki przez kilka dni. Następnie nadchodzi czas na intensywną pracę z głosem, np. powtarzanie na głos, głośne czytanie, rozmowa, sylabowanie. Najpopularniejsze metody treningu słuchu:
- Metoda Tomatisa
- Metoda Guy’a Berarda
- Metoda Sheili Frick
Jakie są zalety treningu słuchu?
- Poprawa umiejętności słuchowych i komunikacyjnych
- Poprawa zdolności uczenia się
- rozwój koordynacji ruchowej
- zwiększenie świadomości własnego ciała
- wzrost samooceny
